Guess who's back..

Hallo beste allemaal!

Afgelopen vrijdag ben ik teruggekomen van een (iets te) avontuurlijk avontuur in het zuiden van Chili. Het is een hele belevenis geweest en heb veel leuke en minder leuke dingen meegemaakt. Aangezien het een tijdje geleden is, is dit wel een lange blog, excusé moi! ;)

Woensdag 2 maart vertrokken we per bus met alle Intensive Training studenten, samen met de Global Action OM’ers (zij die hier voor 2 jaar werken) naar Salto les Lajos, een stad op ongeveer 5 uur reizen ten zuiden van Santiago. Hier hebben we twee dagen in een mooi park (soort mini center parcs) vertoefd, en vooral gerelaxed. Eén ochtend hadden we een ochtend van verplichte stilte, en kregen we tijd om met God alleen tijd door te brengen; echt heel relax.

Op vrijdag gingen we naar chillan, een uurtje verder naar het zuiden. We zouden hier tot met zondag blijven, om met een lokale kerk (Pentecostal/ pinksterkerk) te werken. Iedereen werd in een Chileens gastgezin geplaatst, zodoende kwam ik bij de familie Fernandez terecht, erg leuke en lieve mensen en zoals eigenlijk alle chilenen; erg gastvrij. Op vrijdag had de kerk een speciale dienst georganiseerd voor ons. We hebben toen ook de ‘painterdrama’ gedaan. Zaterdag gingen we ’s ochtends ook naar de kerk om een programma te doen in de buurt van de kerk. We gingen door de straten om mensen uit te nodigen om te komen kijken naar ons programma. In die zin is het heel anders dan Nederland, ik denk niet dat deze methode zou werken daar, maar hier werkte het prima. Vooral veel kinderen (+/- 30) kwamen op het programma af. We hebben wat drama’s gedaan en wat liederen met de kids gezongen. ’s Avonds gingen we nog naar een andere kerk, waar een openlucht evangelisatie dienst was, echt super goed. De christenen van de kerk zijn echt gepassioneerd voor God, de kerk staat ook echt centraal in hun leven. Zo hebben ze 4 x (!) per week een dienst, dinsdag, donderdag, zaterdag en zondag; iedere keer zo’n 2-3 uur. Pinksterkerk houdt hier ook in dat de kerk wat traditioneel is, ze zijn uitbundig in hun diensten, maar ze zijn strikt in de kleding die ze bijvoorbeeld aandoen in de kerk. En ook al is het misschien niet helemaal mijn smaak van kerk zijn, ik kan alleen maar bewondering hebben voor hun liefde en passie voor God. Daarbij zijn het gelukkig ook mensen die in zijn voor een lolletje, ze zijn niet star of saai.

We zouden tot met zondag blijven, maar het liep voor mij allemaal wat anders. Zaterdag kreeg ik meer en meer last van buikpijn, en in de nacht van zaterdag op zondag werd het nog erger. Toen ik in de ochtend ook bloed als ontlasting had, begreep ik dat er toch echt goed mis kon zijn. Ik ben blij dat Corine me op het hart drukte toch maar naar de eerste hulp te gaan. Zodoende ging ik zondagochtend naar een clínica (een particulier ziekenhuis, de openbare ziekenhuizen zijn hier van erg slechte kwaliteit vergeleken Nederland), waar ik vrij snel onderzocht werd. Het bleek al vrij snel dat de situatie behoorlijk slecht was, en dat het wellicht een blinde darm ontsteking betrof (omdat het op die plek het meest zeer deed). Ik werd direct aan het infuus gelegd en mijn bloed, urine en ontlasting moest worden onderzocht. Door het uitvoeren van o.a. een echo en een scan kwamen ze er uiteindelijk achter dat ik een dikke darm ontsteking had. Met een flinke dosis antibiotica werd m’n situatie vanaf dinsdag weer beter en kon ik donderdag uit het ziekenhuis. Tot op heden zit ik nog op een dieet, tot met dinsdag. In het ziekenhuis had ik gelukkig veel bezoek, vooral van mensen van de kerk; echt super hoe ze met me meeleefden. Daarnaast was Tineke achtergebleven in Chillan (de rest was doorgereisd naar een andere plaats); zij heeft vorig jaar de training gedaan, spreekt goed Spaans en heeft door haar studie ook medische kennis.
Ondanks dat het natuurlijk geen fijne ervaring was om voor het eerst in je leven in het ziekenhuis te liggen, werd ik wel bemoedigd door Gods Woord; vooral door Jacobus 1:-2-4;
“Het moet u tot grote blijdschap stemmen, broeders en zusters, als u allerlei beproevingen ondergaat. Want u weet: wanneer uw geloof op de proef wordt gesteld, leidt dat tot standvastigheid. Als die standvastigheid ook daadwerkelijk blijkt, zult u volmaakt en volkomen zijn, zonder enige tekortkoming.” In eerste instantie is het niet leuk om zulke teksten te lezen wanneer je in een slechte situatie bent, maar uiteindelijk besefte ik dat het ook een belofte is van God aan mij. Ik mag ervan uitgaan dat Hij me voorbereidt voor iets groters, voor meer standvastigheid, en meer volkomenheid. Natuurlijk vind ik het nog steeds vervelend dat ik in het ziekenhuis heb gelegen, maar ik kan het in perspectief plaatsen. Waar ik nog wel erg van baal is dat mijn camera in het ziekenhuis was gestolen, inclusief alle foto’s die ik eerder had gemaakt. Mijn camera die ik vanuit Nederland had meegenomen was overleden en dus had ik moeite gedaan om zo snel mogelijk een nieuwe camera te scoren. Uiteindelijk kon de broer van Corine die hier op bezoek kwam een nieuwe camera meenemen, maar deze is nu dus gestolen. Balen, want deze camera is hier nog niet te krijgen in Chili, en camera’s zijn hier ook veel duurder dan in Nederland. Een paar tegenslagen dus.

Wat voor mij een bemoediging was, was dat ik de laatste week in ‘Pucon,’ in het zuiden van Chili, wel heb kunnen meemaken. Nadat ik tot met zondag bij m’n gastgezin was gebleven om verder te herstellen, kon ik verder reizen. In Pucon heb ik tegen de verwachtingen in alle gave dingen kunnen doen die op het programma stonden. Op dinsdag heb ik geraft, woensdag heb ik een vulkaar beklommen van meer dan 2800 meter, en donderdag nog eens zo’n 50 km gemountainbiked door de bergen. Op mijn facebook kun je meer foto’s zien van dit alles (op deze pagina kan ik maar 10 foto’s plaatsen). Alle drie de dingen was een unieke ervaring. De vulkaan was denk ik het mooiste, omdat het juist die dag zo mooi weer was.

Nu hebben we nog tot met dinsdag vrij om wat bij te komen en vooral wat huiswerk te doen. Heb nog wat flink wat in te halen, maar probeer ook van mijn tijd te genieten. Mentaal en geestelijk zit ik nog steeds niet helemaal top in m’n vel (verschillende redenen), maar ik ga ervan uit dat ik er wel weer bovenop kom :) Willen jullie voor me bidden, dat ik standvastig mag blijven in m’n geloof? Bedankt!

Groetjes en Gods Zegen!