Back in business - wonderen bij de daklozen

Hallo allemaal!

Het is alweer een flinke tijd geleden dat ik heb geblogged, en de oplettende ‘kijker’ zal ook hebben opgemerkt dat m’n nieuwsbrief wat later is dan normaal. De reden is dat ik zo’n 2 weken geleden mijn laptop, met al mijn gegevens, fotos e.d. niet meer kon opladen, omdat mijn oplader het had begeven. Nu zou je kunnen denken; dan koop je toch even een nieuwe? Dat was toch iets lastiger dan gedacht. Ten eerste wist ik op het begin niet dat het de lader was; ik dacht eerder dat de laptop zelf het had begeven; deze is immers ook al zo’n 5 jaar oud. Een vriend van Fito (huisleider) die in de IT werkt had mijn laptop meegenomen om te kijken wat er mis was. Heel sympathiek, alleen duurde het (zoals gewoonlijk) een stukje langer dan (ik) had gepland voordat ik m’n laptop terug had. Anyway, ik heb inmiddels een nieuwe oplader en de laptop doet het gewoon weer, yeaah!

Inmiddels heb ik de week in het jeugdkamp ook achter de rug. Dit was met een lokale kerk uit Santiago. We waren met ongeveer 100 jongeren in de leeftijd van 16-30 jaar. Zelf hoefden we niet zoveel te doen dan vooral deel te nemen aan het programma, en wat hulp te bieden waar nodig (bv. afwas doen, helpen opruimen). Ik heb echt genoten van de hele tijd in het kamp, één van de beste kampen die ik ooit in m’n leven heb gehad. Het thema van het kamp was ‘het licht,’ hier gingen dus ook de praatjes/preken en seminars over. Ik was ook best aangeraakt door de genade die God geeft; onze redding is genade, maar ook mijn hele wandel met God. Hij wil werken in mij, ik mag leven uit Zijn kracht, uit Zijn genade.

Dinsdag 18 januari hadden we trouwens echt een hele gave avond met de daklozen, echt heel bijzonder. We beginnen altijd rond 18.30 in ons huis voor een tijd van gebed en aanbidding. Rond 19.30 gaan we dan naar de daklozen toe. De laatste paar keer dat we naar de daklozen gaan, zorgen we ook dat we van te voren een bijbelvers hebben uitgeprint, om ze iets mee te geven. Voor deze keer hadden we de woorden van Jezus uit Matheus 6:32-33: Maakt u dan niet bezorgd, zeggende: Wat zullen wij eten, of wat zullen wij drinken, of waarmede zullen wij ons kleden? Want naar al deze dingen gaat het zoeken der heidenen uit. Want uw hemelse Vader weet, dat gij dit alles behoeft.
Maar zoekt eerst Zijn Koninkrijk en Zijn gerechtigheid en dit alles zal u bovendien geschonken worden.

Toen we bij de daklozen waren, zag ik een vrouw met een kind van een jaar of 10. De vrouw heette Elisabeth. Ik vroeg hen hoe het met ze ging. Ze vertelde dat ze werk zocht. We praatten wat verder en na een minuutje voegde Déborah (Chileense die met ons samenwerkt) zich bij het gesprek. We deelden het bijbelvers met Elisabeth, wat haar behoorlijk aanraakte. Ze vertelde ons dat ze wel in God geloofde, en zelfs regelmatig naar een (evangelische) kerk ging, maar toen we hierop doorvroegen, gaf ze ook aan geen persoonlijke relatie met Jezus te hebben. We mochten haar uitleggen dat dit de kern was van het hele christelijke geloof, en dat ze hier God om mocht vragen. Uiteindelijk mochten we haar leiden in een gebed waarin ze God als Heer van haar leven aannam! Nog geen kwartier later praatten Déborah en ik met Miguel, die ook op straat leeft. Miguel had daarvoor nog bijna een uur met Niklas en Jef gepraat. Hij was wat gefrustreerd en teleurgesteld in God, omdat hij op straat leefde. Hij was wel open voor God, maar hij kon zijn leven ook niet daadwerkelijk overgeven. Toen Déborah en ik daarna met hem praatten leek het ‘kwartje’ eindelijk te vallen. Hij wilde graag God volgen, maar ook hij moest zichzelf aan God toevertrouwen. Nadat we een tijd met hem hadden gepraat, mochten we ook Miguel leiden in een gebed waarin hij zichzelf aan God toevertrouwde. Normaal ben ik niet zo superfan van dit soort gebedjes; ik zeg ook niet dat alles nu opeens koek en ei is (dit zullen we ook nooit tegen de mensen zeggen), maar we zagen al na een minuut een verandering in Miguel. Hij was zo blij, hij vertelde ook dat hij eindelijk vrede in zijn hart had. We eindigen meestal met een gezamenlijk gebed op straat, waarbij ook veel daklozen meedoen. We zongen ook twee liederen, en je kon zien dat Miguel echt was aangeraakt. Willen jullie voor Miguel en Elisabeth bidden, dat God verder in hun leven zal werken en zij daadwerkelijk Hem verder gaan volgen? En dat we ze morgen weer zullen zien zodat we kunnen kijken hoe het met hen gaat? We hebben ze wel uitgelegd waar ze naar een kerk kunnen, we willen ze niet zomaar laten vallen nu.

Voor nu, buenas noches y hasta pronto (welterusten en tot snel).